வாழ்த்து

ரகுநாதன் தீர்மானமாகச் சொன்னார், ''என்னால் அந்தக் கல்யாணத்துக்கு வரமுடியாது!''
சௌம்யா இடிந்து போனாள். இத்தனை எடுத்துச் சொல்லியும் இவர் நிர்த்தாட்சண்யமாக மறுக்கிறாரே!
அவளுடைய மாமா மகனுக்குக் கல்யாணம்.  மாமாவுக்கும் இவருக்கும் ஆகாது.  பல சந்தர்ப்பங்களில் அவமானப்படுத்தி இருக்கிறார்.  தங்கள் பாட்டுக்கு ஒதுங்கியிருந்தபோதும் திமிர் என்று வர்ணிப்பார். அவர் பிள்ளைகளும் இவரை வயதுக்குக் கூட மதிப்பதில்லை.
''இத பாருங்க, கல்யாணம் காட்சின்னு வரும்போது  அவங்க நம்மை மதிச்சாலும் மதிக்காவிட்டாலும் நாம போய் தலையைக் காட்டிட்டு மணமக்களை வாழ்த்திட்டு வந்திடணுங்க.''
''ஐயோ சௌம்யா, அவங்க நம்மை மதிக்கலைங்கிற காரணத்தால நான் அங்கே வரத் தயங்கலே...''
''அப்புறம் என்ன யோசனை?''
''சௌமீ, நாம போறது எதுக்கு? மணமக்களை வாழ்த்தறதுக்குத்தானே? அந்த வாழ்த்து உதட்டிலேருந்து  வந்தா போதாது. மனசார நம்ம உள்ளத்திலேருந்து வரணும். நம்ம மனசிலே அவங்க பேரில் கோபமும் வருத்தமும் இருக்கும்போது எப்படி அது வரும்? அப்புறம் நாம போறதிலே என்ன அர்த்தம்? யாருக்கு என்ன பிரயோசனம்?''
எல்லாவற்றையும் கேட்டுக் கொண்டிருந்த அவரது அம்மா   சொன்னாள், ''இத பாரு ரகு, நீ சொல்றது சரிதான். உன் மனசில்விசனம் இருக்கும்.  வார்த்தைகள் வெளி உதட்டிலேயிருந்துதான் வரும். ஆனால் இது வெளியில் யாருக்காவது தெரியப்போகிறதா? இல்லையே? அவங்க கோணத்திலேயிருந்து பாரு. நீங்க சிரிச்சபடியே அங்கே வர்றீங்க. எல்லா நிகழ்ச்சியிலேயும் கலந்துக்கறீங்க. கைகுலுக்கி வாழ்த்தறீங்க. அதைக் கேட்டு அவங்க மனசு சந்தோஷம் அடையுது. பார்க்கிறவங்களும் சந்தோஷப்படறாங்க. அத்தனை பேரையுமே சந்தோஷப்படுத்த நம்மால முடியுதுன்னா அப்புறம் பிரயோசனமில்லைன்னு ஏன் நினைக்கிறே? யார் கண்டது? ஒரு வேளை அந்த சந்தோஷ சூழ்நிலையில் உன் மனசிலேயும் ஒரு மன்னிப்பு உண்டாகி  மனசார அந்த வாழ்த்தை வாழ்த்திடலாமில்லையா?''
அதுவும் சரிதானே? புறப்பட்டார் ரகுநாதன்.